قضاوت

بعضیا خودخواهانه خودشونو بزرگ می گیرند و از خودشون جلوی دیگران یک بت می سازند. این نهایت سادگی و حماقته که از آدم ها برای خودمون بت بسازیم.

ما همه مثل هم هستیم، دلیل نمی شود کسی که خود را در اذهان عمومی با ابهت می پندارد را با ابهت ببینیم، آدم ها حرف های قشنگ زیاد می زنند اما زندگی های قشنگی ندارند.

برخی از این افراد قضاوت های خود را در اذهان عمومی اعلام می دارند بدون اینکه نظرخواهی کنند و یا سوالی بپرسند.

برخی دیگر به دلیل اینکه قضاوت های خود را برای نظرخواهی از خود شخص بیان می دارند، به عنوان فرد قضاوت کننده در نظر گرفته می شوند فقط به این دلیل که عبارت "فکر می کنم" یا "به نظر من"  را به ابتدای حرفاشون اضافه نمی کنند.

افکارت، قضاوتات، شک هات، چیزهایی که در موردشون فکر می کنی، همه و همه را بنویس، بازگو نکن زیرا واقعی نیستند زیرا تنها در افکار تو جای دارند.

بعد از نوشتن آن ها، بعد، آن ها را از دیدفردی دیگر و در جایگاه یک شخص خارجی بدون هیچ پیش داوری با دیدی مثبت بنگر و به آن ها بخند. تنها یک لبخند کافی است.

اگر سوالی برایت پیش آمد، فقط بپرس، قضاوت نکن و در جایگاه بی طرفانه بنشین، جواب ها را دریافت کن، آن ها را بنگر و همه چیز را در درونت با دیدی مثبت و بی طرفانه حل کن، اگر پاسخ های دریافتی نیز آن ها را حل ننمود، تنها آن ها را به کناری بگذار، دور از ذهنت، رهایشان کن، خودشون به مرور زمان حل می شوند.