فاصله

چقدر عجیبن آدما!

وقتی به کسی محبت می کنی، حالشو می پرسی و ... قدر مهربانی تو رو نمی دونه 

حتی طلبکاره

دیگران هم از تو انتظار دارن....

خودشون از زیر بار مسئولیت شونه خالی می کنن و مسئولیت پذیری رو از کسی خواستارن، که نقش پررنگی نداره و امثال اون حتی ابراز وجود هم نمی کنن

واقعا باید چه کرد، آدم هایی که هر قدر بیشتر از سر مهربانیت محبت می کنی و بیشتر و بیشتر از تو انتظار دارن...

سخن معلمم رو هیچ وقت فراموش نمی کنم که به بچه ها می گفت، من هر قدر کوتاه میام، شما دیگه حد خودتونو بدونین و سو استفاده نکنید.

شاید باید فاصله گرفت از این جور آدمها، کسایی که فقط خودشون و زندگی خودشون و دغدغه های خودشونو می بینن، 

"دیگران هم به اندازه شما دغدغه دارن"

شاید فاصله و سکوت بهترین نسخه باشه

کم کم می فهمیم که دور و برمون رو باید خالی کنیم از کسانی که

 فقط بلدن حرف بزنن

از آدم های منفی

و

با کسانی باشیم که قدر ذره ای محبتمون رو بدونن

فقط خودشونو نبینن

خوبی و موفقیت تو رو خواهان باشن

تو اقات خوشی و ناخوشی کنارت باشن

و زمانی که ناراحت بودی و مشکلی داشتی، بدونی شانه ای است برای تکیه تو